De 50 grootste gemeenten van Nederland zijn met elkaar vergeleken in de Atlas voor gemeenten. En wat blijkt? Tadaaa! De inwoners van Ede zijn het gelukkigst. Goede reden om hier lekker te blijven wonen.
Wat aardig om te lezen dat Daniel Lohues bij de Atlaspresentatie een rol speelde, want we zagen hem onlangs in Ede en toen liet hij ons weten: “Ede, het is hier bijna net zo mooi als in Drenthe en het is ook nog eens lekker dichtbij.” Dat vat ik maar op als compliment van de noorderling die naar het westen kwam. Zijn liedje ‘’Laot Mij Mar Lekker Dit Doen” is een mooie bevestiging of eyeopener met als kern: je mag je hart volgen. Want als je de dingen doet die je graag wilt doen, de dingen waar je (zowat) gelukkig van wordt, dan gaat het beter met je. Daarom ben ik nog steeds blij dat ik lang geleden besloot om voor de specialisatie Taalbeheersing te kiezen binnen de faculteit Letteren op de Rijks Universiteit Utrecht. De vragende blikken bij de studierichting Taalbeheersing nam ik graag op de koop toe. Dat gold in de beginjaren ook voor het vak ‘’voorlichter’’ en later voor ‘’communicatieadviseur”. In de nabije toekomst zal ik weten wat er al bekend is over de raadsgriffie. Wat er ook gebeurt, met mij gaat het goed want ik woon in Ede.
Geadresseerde reclame belandt bij mij direct in de oud papierbak want als ik iets wil kopen, zoek ik dat op dat moment wel. Toch moet ik bekennen dat er uitzonderingen zijn in de rechtstreekse route naar de papierbak. De envelop met bobbel maak ik altijd even open. Natuurlijk moet dat om het afval beter te kunnen scheiden maar eerlijk is eerlijk, dat is niet de enige reden. Ik ben gewoon nieuwsgierig.
Deze week bracht de postbode weer post in deze categorie bij me langs. Ik voelde direct dat er een pen in de envelop zat, dus de spanning was niet groot maar toch nam ik even de tijd de envelop te openen om een blik op het gekregen exemplaar te werpen. Zoals altijd een pen met bedrukking van bedrijfsnaam en adres maar mijn oog viel op de extra bedrukking. Tussen lauwerkransen ingeklemd zag ik 15 staan. De bijgevoegde brief vertelde me dat mijn bedrijf dit jaar 15 jaar bestaat! Een felicitatie en exclusieve aanbieding waard natuurlijk.
Wauw, dankzij de reclamepen weet ik dat ik deze zomer een feestje te vieren heb. Want 15 jaar geleden ging ik naar de Kamer van Koophandel om mijn bedrijf op te richten. En 15 jaar geleden bestelde ik een doosje pennen zodat ik iets met mijn bedrijfsnaam weg kon geven. En 15 jaar later herinneren zij mij aan mijn aanstaande jubileum. Voor de zekerheid heb ik even op Wikipedia gekeken om te zien waar ik bij 15 jaar eigenlijk aan moet denken. Mooier kan niet, op een zonnige dag in januari kom ik er achter dat Communicatiekracht dit jaar Kristal is.
Onderzoekers en vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties en bedrijven verbinden zich in het Netwerk Begrijpelijke Overheid omdat de aandacht voor begrijpelijke overheidscommunicatie niet mag verslappen. “Wie kan daar tegen zijn”, denk je dan. “En hoe moeilijk kan het zijn om begrijpelijk te schrijven?” Maar na zo’n mooie middag op een prachtige locatie in Utrecht met inspirerende, interessante en vermakelijke sprekers voel ik ook twijfel. Want ondanks alle onderzoeken en inzichten, ondanks de uitreiking van de Gouden Veer aan ambtenaren die al begrijpelijk schrijven, zit ik in de trein op weg naar huis te piekeren. Hoe komt het toch dat moeilijk schrijven zo gemakkelijk is? Waarom lukt het ons, communicatieadviseurs, niet om het voorgoed te veranderen? Mijn gevoel zegt dat de verschuiving in ons vak van schrijven naar strategie toch te vroeg kwam. Ik geloof juist in de combinatie want een goede strategie is niet genoeg. Ook de spreekwoordelijke brief die op de mat valt, moet goed zijn. En blijkbaar kost het meer dan twintig jaar om alle schrijvers te overtuigen van het belang van begrijpelijke taal. Dat blijkt wel als Stephan Steinmetz met gemak vele vage en omslachtiger passages citeert uit de 2000 brieven die zijn buurvrouw in acht jaar ontving van ‘de’ overheid. Hij deed haar post en kwam na analyse van de brieven tot de conclusie dat de afzenders heel veel motieven hebben om te schrijven, bijvoorbeeld transparantie, juridisch indekken of gemakzucht. Stel dat elke zichzelf respecterende organisatie iemand aanwijst die er op let dat alleen de brieven die echt nodig zijn voor de ontvanger, de deur uitgaan. Stel dat allle organisaties besluiten durven te nemen die voor maar een uitleg vatbaar zijn. Stel dat we dan ook nog slimme printers krijgen die weigeren te printen als een tekst niet deugt, dan komt het vast goed!
Als een kind in een snoepwinkel… zo voel ik me als Corine van Logeion me een mail stuurt met het onderwerp: Nieuwe boeken. Dat betekent dat er leesuren en een recensie gevraagd worden in ruil voor nieuwe visies, mooie trends en inspiratie. Na het doorgeven van mijn top 3, brengt de postbode - soms de volgende dag al- een heerlijk dikke envelop met een echt boek. Ik geniet er maar van zolang het nog bestaat. Want ja, ik hou van echte boeken ook al nemen ze meer ruimte in beslag en zijn ze zwaarder. Want echte boeken zien er met hun gekleurde kaft mooi uit, hebben bladzijden waar je een geeltje op kunt plakken of iets in de kantlijn kunt schrijven en zijn leesbaar zonder apparaat met snoer of batterij. Dat het in deze tijd van het jaar wel wat schort aan daglicht (en ik dus toch een lampje met een snoertje nodig heb), laat ik voor het gemak maar even buiten beschouwing. Lekker lezen! En toegegeven… een deadline voor een recensie helpt wel om er even voor te gaan zitten.
Het boek over de macht van taal in de economie en samenleving wat ik mocht lezen sprak zeer tot mijn verbeelding. Frieda Steurs gaf haar boek de titel: Taal is business. Taal, de turbo naar economisch succes. Zij vraagt aandacht voor het belang van goed opgeleide taalprofessionals en beschrijft met welke talige uitdagingen bedrijven en instellingen te maken krijgen. Bijvoorbeeld markten die verloren kunnen worden door gebrek aan lokalisering. Want wie een product op de markt brengt, moet meer doen dan de handleiding vertalen. En wat te denken van de robot die ook dialect moet kunnen verstaan als we daar op gaan vertrouwen in de zorg voor ouderen. Maar binnenkort spreekt toch iedereen Engels hoor ik je denken? Dat maakt het een stuk eenvoudiger toch? Spannend hoe hard het zal gaan (zeg ik als Neerlandica met pijn in het hart) maar uit onderzoek blijkt dat ons Engels (bijvoorbeeld in het Engelstalige onderwijs) nog beneden de maat is. Het Nederlands verdwijnt? Make that the cat wise.
De laatste week van augustus kleurt Ede paars. En laat paars nu sinds jaar en dag mijn lievelingskleur zijn. Of dat samenhangt? Geen idee. En Google helpt me ook niet bij het vinden van het antwoord op de vraag wat de kleur paars betekent. Je kunt er echt alle kanten mee uit (van creatief en visionair tot koninklijk en spiritueel) dus dat is wel zo prettig eigenlijk. Toen ik in 2002 mijn logo liet ontwerpen, vroeg ik de vormgever voorzichtig of ik mijn lievelingskleur in mijn logo kon opnemen. ''Altijd doen" zei Anthoon, "jouw lievelingskleur, voor het logo van jouw bedrijf."
Maar goed, in Ede bloeit de heide en in het centrum wapperen paarse vlaggetjes omdat het hier Heideweek is. Een gevarieerd programma biedt mogelijkheden voor sportievelingen, koopjesjagers, smullers en muziekliefhebbers. Tijdens de slotavond van de feestweek komt Ali B., dankzij een lift van een aardige jonge vrouw uit Veenendaal, op de valreep het podium op. Dat levert een mooi verhaal op over elkaar helpen. Als Ali B. het in de Wereld Draait Door vertelt, is er ongeloof over een concert voor 5000 man op de markt in Ede. "5000 man??! In Ede??!" vraagt Mathhijs. Hij heeft gelijk, het is inderdaad best weinig als je bedenkt dat er hier 112.000 mensen wonen maar vergeet niet dat er onweer voorspeld was, er zijn zeker mensen thuisgebleven die avond.
Wendbaar, alert, gulzig en zo schattig dat vrijwel iedereen die hem ziet, direct smelt. Nee, het is geen quiz. Ik schrijf over een eekhoorn (dat had ik zelf ook niet verwacht) en hoop dat het me al schrijvend lukt om een plausibele verklaring te geven voor de keuze van mijn onderwerp. Want ik ben natuurlijk communicatieadviseur en geen bioloog.
Na een roerig jaar van bouwen en verhuizen kijk ik vanuit mijn nieuwe werkkamer de tuin in. Mijn hart maakt een sprongetje als de eekhoorn langs mijn raam huppelt en met, naar het schijnt, alle gemak van de wereld van boom naar boom zweeft. Met een nieuwsgierige blik bekijkt dit wonderschone beestje de vogelshuisjes en de etenswaren die we in de bomen hebben gehangen. Topper in de tuin is het 'eekhoornrestaurantje', een voerhuisje waartoe de pluimstaart zichzelf toegang verschaft door het klepje op te tillen.
Of het niet teveel afleidt dat naar buiten kijken? Een beetje wel maar in de vloed aan prikkels is de eekhoorn een van de weinige die goed is voor je ogen. Ja, dat is een argument om te onthouden: even focussen op buiten en dan weer op je beeldscherm, dat is zo belangrijk!
En al kijkend heb ik ook wel wat overeenkomsten ontdekt tussen de eekhoorn en een communicatieadviseur: alert, omgevingsgericht, altijd bezig, wendbaar en gulzig als het gaat om informatie. Goed om te weten toch? Ik zal ook op de vogels gaan letten, wie weet wat ik dan nog ontdek..
